kotorybarium

Czasami chciałabym mieszkać w kotorybiarium. Miałabym tam salon, sypialnię, kuchnię jasną i przestrzenną, wielką łazienkę z sauną, duży taras z jacuzzi i ogródek z trawą, ziołami, kwiatami, drzewkami owocowymi i z basenem. Chciałabym mieć właściciela, który by się mną zachwycał, przychodził karmić, bawić się i spełnić wszystkie moje zachcianki. Ktoś kto obserwowałby mnie jak odpoczywam, śpiewam, tańczę, czeszę się, kąpię, gotuję, wydurniam, relaksuję, jem, smaruję ciało kremem i marzę... Ten ktoś wyciągałby mnie czasem z kotorybiarium i zabierał na spacer. Czasem odwiedziłaby mnie inna kotoryba i wypiłybyśmy sobie wino z kryształowych kieliszków, zapaliły sziszę, pośmiały z rzeczy, których mężczyźni nigdy nie zrozumieją. Później poszłybyśmy do łóżka i gadały do rana, by w końcu zasnąć wycieńczone. Właściciel spuściłby żaluzje, by blask słońca nie obudził nas przed czasem. Później słuchałybyśmy muzyki, która pięknie by się rozchodziła po szklanym kotorybiarium. Usiadłabym na trawie (po której nie chodziłby nawet najmniejszy owad) i pisałabym opowiadania o wolności i szczęściu. A ponieważ wszędzie byłoby pełno luster, kotorybiarium wydawałoby się bardzo duże i rozległe. Czy można być szczęśliwym w kotorybiarium? Chyba tak. Muszą być spełnione jednak dwa warunki. Jeden to świadomość, że można z niego wyjść w każdej chwili, a drugi to dobry właściciel.