dobra wiem...

... dość depresyjnie jest tu ostatnio. Cóż poradzić skoro tak się czuję.

Dziś byłam w teatrze (amatorskim, ale jednak). Zacznijmy od tego, że teatr kocham całą swoją duszą i nienawidzę całą resztą. Moja obecność na jakimkolwiek spektaklu to katusze. Dziś odkąd usiadłam na krześle miałam gęsią skórkę, dreszcze i czułam, że łzy mam tuż pod powiekami. Nie wiem na ile uczestniczyłam w spektaklu. Moje myśli krążyły w okół mojego miejsca. Tak bardzo chciałabym być po drugiej stronie. Wyobrażałam sobie jak JA bym zrobiła to czy tamto. Jak bym odegrała, zatańczyła, zaśpiewała. Spektakl się skończył już parę godzin temu, a ja wiem, że czeka mnie wiele więcej zanim dojdę do siebie. W tym roku zrobię co w mojej mocy, by posunąć się w odpowiednim kierunku, choćby na milimetr. Nienawidzę siebie za to, że nie robię tego co bym chciała najbardziej (ale czy na pewno?). Lubię studia medyczne, jednak to teatr rozpala mnie do głębi. Lubię widzieć jak ludzie ze stanu między życiem, a śmiercią po kilku dniach wracają do siebie, jednak uwielbiam uczucie drewna pod stopami, zapachu kurzu z kurtyn, dźwięku opadających słów i emocji. Uwielbiam próby, stres, próby, tremę, próby, więcej prób i w końcu ten moment, gdy staję przed ludźmi w blasku świateł i mam coś do przekazania, myśl, że teraz albo nigdy, niesamowity stres, że coś pójdzie nie tak, uczucie wielu krzyżujących się na mnie par oczu, i strach. Paniczny strach. I wtedy zaczyna się. Emocje opadają w ułamku sekundy, wraz z pierwszym wypowiedzianym słowem, wraz z pierwszym wykonanym gestem. Na scenie jestem tylko ja. Na świecie nic się nie liczy. Każdy dźwięk i każdy kolor są po to by mi pomóc przekazać coś większego, by kogoś wzruszyć, zachwycić, zmusić do przemyśleń, zadowolić. Znika trema, znika stres, znikają zakłócenia.

I trwa to aż do ostatniego westchnienia, gestu, słowa. Światła gasną, muzyka milknie. Publiczność zaczyna klaskać i wiem, że się podobało. Wtedy ogarnia mnie euforia i chcę zatrzymać tą chwile na wieki. Chcę pokazać coś jeszcze. Zastanawiam się dlaczego trwało to tak krótko. Czas już niestety zejść i przywitać się z codziennością.

Jestem kim jestem, będę Panią Doktor. Styl, wolność i pragnienia muszą poczekać. Na razie muszę godnie reprezentować swój fach.

Nie każdy może być wolny. Związane włosy, schludny strój i skromność. To mój świat.

jakie ładne numerki :)