coraz bardziej tracę wiarę w ludzkość

Za kilka godzin w moim życiu zapanuje cisza. Nie będzie wrzasków, kłótni, wrzawy. Odetchnę. Trochę ponad dwa tygodnie spokoju. Nie mogę się doczekać. Poranki bez wrzasków, posiłki bez nerwów, nauka bez spin i wieczory bez nerwowej przepychanki. Jest tyle rzeczy, które mnie bolą. Tyle negatywnej energii, którą Ona wnosi do naszego domu. Wszystko wiecznie jest źle, zawsze nie tak, nigdy nic nie jest wystarczająco dobre. I nie ważne, że nie ma racji. Będzie się sprzeczać, poprawiać i poniżać. Wszyscy są 'be', wszyscy wszystko źle robią, nigdy nie zasłużą sobie na pochwałę czy zwykłe 'dziękuję'. Nie. Zawsze jest źle i już. I każdy jest za gruby, za głupi, za brzydki. Tak. I każdy jest alkoholikiem, palaczem, ćpunem i dziwką. Czasami uda mi sie od tego odciąć, zazwyczaj jak jestem z O. i wtedy się z tego śmieję, ale jak jestem w centrum tego syfu, to jakoś nie potrafię. Nie wiem co tam jest w Niej. Próbuję zrozumieć. Może perfekcjonizm? Ale czy tylko? Co tam jest w środku? Brak spełnienia? Wyobraziła sobie to wszystko inaczej, ale coś poszło nie tak. Może to dlatego, że nie możemy sobie zaplanować wszystkiego. Nie mamy wpływu na tak wiele rzeczy, nie możemy kontrolować innych ludzi. Nie w 100%. Nienawidzę jak planuje mi czas. Nie mam 5 lat. Naprawdę potrafię sama sobie zaplanować co chcę robić i kiedy. Potrafię ocenić czy jestem głodna i co mi się podoba. A to, że zazwyczaj podobają nam się skrajnie różne rzeczy... Ją to wyprowadza z równowagi i nie potrafi tego zrozumieć. Jesteśmy tak różne i do niej to nie dociera, że tak może być i że ludzie się różnią między sobą. To jest piękne. Ale nie. Wszyscy powinni być dokładnie tacy jak ona.

A teraz rozumiem jeszcze mniej. Nie ogarniam świata, a już na pewno nie ogarniam ludzi. KURWAAA!!! :(

e-maile to zło.