jezioro

Cicho tak. Żadnego nawet najcichszego dźwięku. Woda płynęła spokojnie, a ona upajała się tą ciszą. Niebo pokryte gwiazdami milczało również. Spokój jaki opanował świat wyciszał, uspokajał, zmuszał do kontemplacji. Muzyka w głowie przywracała wspomnienia minionego czasu. Myśli wirowały, podlatywały do góry i spadały w dół. Taniec tak piekny, melancholijny i szczery. Było jej dobrze. Lubiła wprowadzać się w taki stan, gdy wszystko płynęło swoim naturalnym torem. To było cudowne. Nie próbowała niczego kontrolować ani pojąć. Było tak jak miało być. To be or not to be nie miało teraz znaczenia, carpe diem też odpłynęło w zapomnienie. Nawet życie to teatr, aktorami ludzie, rozmyło się gdzieś i zniknęło zupełnie. Tylko być. Czyste niczym nie skażone być, bez podtekstów, kontekstów i emocji. Wiatr muskał jej twarz i włosy. Na skórze pojawiła się gęsia skórka. Była sama, w dziczy. Siedziała nago na piasku, woda muskała jej zgrabne stopy. Włosy poruszały się i falowały delikatnie. Nic nie mąciło panującego tam spokoju. Atmosfera wieczności i wolności. Myśli zmierzały w dobrym kierunku nieistnienia. Na nic nie czekała. Czerpała nadzieję i wiarę, czerpała niekończącą się miłość z otoczenia. Ładowała batrie na kolejne spotkania z rzeczywistością zatapiając się w chwili nieistnienia. Brak zmartwień, brak smutków, brak radości i brak braków. Nicość. Próżnia świata pojawiła się na chwilę w tamtym właśnie miejscu. Nie dbała o nic. Tylko chłonąć dobro, zatapiać się w pierwotności, stapiać, zlewać się z naturą. Wielka Matka wie wszystko. Wielka Matka jest wszystkim. Bez niej nie ma nic. Nie ważne czy w nią wierzymy czy nie. Wiara jest nie istotna. Ważne jest to co czujemy. Serce nie rozum. Ważne są te chwile, gdy ściska nas uczucie, którego nie potrafimy powstrzymać. Ważne są te sekundy, gdy świat stoi przed nami otworem i czujemy, że możemy wszystko. Ważne jest by zatrzymać się na chwilę i chłonąć. Nie trzeba rozumieć, wystarczy czuć. Każdy z nas jest do tego zdolny i każdy z nas ma takie ułamki sekund. Nie każdy potrafi je rozpoznać i zatrzymać się by je przedłużyć i zebrać. Nie trzeba ich pamiętać, trzeba nauczyć się je wykradać. Można przeżyć życie czerpiąc z niego wszystko? Można. Tylko trzeba znaleźć sposób i go stosować. Każdy ma gorszy dzień, ale po nim zawsze nadchodzi niesamowity, cudowny, boski, idealny. Światła odbijały się w wodzie uświadamiając, że gdzieś tam daleko, na drugim brzegu znajduje się cywilizacja, a wraz z nią ludzie i ich wszystkie wynalazki. Nie spieszyło jej się by tam wrócić. Teraz był jej czas by samotnie odpocząć i nabrać sił do walki o przetrwanie. Woda falowała, mieniła się, od czasu do czasu na powierzchni pojawiały się kręgi. Znaczą one nie mniej nie więcej, a tyle, że oprócz nas są tu również inne stworzenia, dzieci Matki, która każdego dnia tak chojnie nas obdarza. Gdy większość stworzeń już śpi są też takie, które dopiero wychodzą ze swoich schronień i szukają sensu. Walczą o przetrwanie. Czują i myślą. Człowiek jako istota marna i krótkotrwała wydaje im się nieistotna, chyba że przetnie ich drogę i próbuje pokrzyżować plany. Wkracza na ich teren i chce wszystko zmieniać nie licząc się z ich zdaniem, myśląc że świat należy do nich. Ale nie ona. Ona teraz czuła jedność z Matką. Wróciła do jej łona i odkrywała jej sekrety. Docierało do niej powoli, że sama nie ma znaczenia. Widziała teraz, że w jedności siła i nadzieja. W jedności przetrwanie. Chciała się jednoczyć i wprowadzała tę chęć w życie. Zaczynała słyszeć dźwięki, czuć zapachy i widzieć obrazy, których nigdy wcześniej żaden jej zmysł nie potrafił wyczuć. Czuła jak oddycha ziemia, jak woda unosi się i flirtuje z powietrzem , czuła zapach tej intymności przyrody i widziała jej zawstydzone oblicze. Przyłapana na gorącym uczynku przyroda falowała lecz pokazywała jej coraz więcej. Dziś właśnie nowe drogi zostały odkryte, nowe doznania pokazały się z nicości i nowe uczucia przechodziły przez jej ciało. To było lepsze niż wszystko co znała razem wzięte. Wolność i czułość. Przyjemność tak ogromna, że rozsadzała jej ciało. Lekkość i przenikliwość powietrza, jedność wody, czystość ognia i dobroć ziemi. Teraz to były jej cechy. Ona odkryła jak wejść do tego świata doznań. Znalazła klucz. Wcześniej musiała wiele razy go mijać nie wiedząc, czym jest i do czego służy. Tak! To było to! Traz zatapiała się w tym świecie magii i czarów. Kontrolowała swoje ciało, a przez to mogła lepiej scalić się z otoczeniem. Mogła zniknąć i pojawić się. Mogła kontrolując siebie, kontrolować wszystko. Woda na jej zawołanie przybliżała się do niej, powietrze oczyszczało przelatujac obok, światła migotały delikatnie wyczuwając jej energię, a ziemia żyła i pulsowała tak jak krew w jej żyłach. Było tak niesamowicie, że aż normalnie. Wydawało jej się, że tak było zawsze i że zawsze już tak będzie.

Obudziła się następnego dnia. Było chłodno. Rosa pokrywała jej nagie ciało. Czuła się dobrze mimo zimna, które opanowało jej ciało. Czystość poranka i lekkość nowego dnia. Wiedziała już o co chodzi. Musiała niestety wrócić do świata realnego, ale mimo że 'musiała' wiedziała, że nic nie musi. Wstała pomału, odszukała sukienkę, klapki i spokojnie odeszła w stronę miasteczkaogła tu wrócić zawsze i zostać tak długo jak będzie chciała. Była tu mile widzianym gościem. Częścią wielkiej rodziny, gdzie panuje miłość i wzajemny szacunek. Miała już siłę i spokój potrzebny by stawić czoła światu. Pożegnała się cichutko i odeszła by nie zbudzić reszty. Woda odmachała jej przez sen, a ziemia uśmiechnęła się delikatnie. Tylko wiatr wstał i postanowił odprowadzić ją kawałek. Miło było poznać swoich i poczuć się częścią czegoś większego.