M.K. i żmija

"- Jesteśmy na pustyni. Na pustyni nikogo nie ma. Ziemia jest wielka - odrzekła żmija.

Mały Ksiażę usiadł na kamieniu i wzniósł oczy ku niebu.

- Zadaję sobie pytanie - powiedział - czy gwiazdy świecą po to, by każdy mógł znaleźć swoją?... Popatrz na moją planetę. Jest dokładnie nad nami. Ale jak bardzo daleko!

- Jest piękna - odrzekła żmija. - Po co tu przybyłeś?

- Mam pewne trudności z różą - powiedział Mały Książe.

- Ach tak... - rzekła żmija.

I oboje umilkli.

- Gdzie są ludzie? - zaczął znowu Mały Książe. - Czuję się trochę osamotniony na pustyni...

- Wśród ludzi jest się także samotnym - rzekła żmija."